Dag 15, Los Angeles – Atlanta – Amsterdam (10/11-05-2008)

Vandaag dan de terugreis naar Nederland. Om 6.00 uur zijn we met het busje van het hotel naar het vliegveld gebracht. Daar aangekomen was het al aardig druk, iedereen wil naar huis zeker.
Bij de incheckbalie bleek één koffer veel te zwaar te zijn, we moesten wat spullen overhevelen van de ene naar de andere koffer, anders moeten we 80 dollar bij betalen. Wel kreeg deze koffer een `heavy weight` sticker. Toch teveel geshopt!?!

De vlucht naar Atlanta vertrekt op tijd, het is een vlucht van 3 ,5 uur, valt nog mee he.
Eenmaal daar aangekomen gaan we naar de band waar de koffers aankomen, blijken ze al in het vliegtuig naar Amsterdam te zitten. Op de heenreis moesten we zelf de koffers overhevelen, nu dus niet. Wij als een gek weer terug naar de Gate, moesten we eerst natuurlijk wel door de security! Daar was het druk, maar het ging vlotjes.
We hadden nog een half uur om bij de Gate te komen en we moesten helemaal naar de andere kant van het vliegveld. Gelukkig rijdt er daar een soort metro die je naar de diverse uitgangen brengt. Eenmaal bij de Gate aangekomen blijkt ons vliegtuig een half uur vertraging te hebben. Hebben we ons dus voor niets zo gehaast.

Vliegveld Atlanta.



De vlucht naar Amsterdam gaat zo’n 8,5 uur duren. Gelukkig hebben we weer een toestel met voor iedere stoel een eigen entertainmentset.

Eenmaal aangekomen in Amsterdam worden we naar het eind van het vliegveld getaxied. Aangezien de bagage-afhandelaars staken, zijn nogal wat vliegtuigen vertraagd en houden ze de Gates bezet. Met een trap lopen we het vliegtuig uit en worden met bussen naar een ingang gebracht, het lijkt wel Turkije! (ook qua weer betreft trouwens, het is prachtig weer in Nederland!)
Gelukkig handelt Delta Airlines zelf de bagage af, dus binnen een half uurtje hebben we onze koffers. Nu kunnen we op weg naar huis.

Eenmaal thuis, zetten we de koffers binnen en gaan direct naar bed. We zijn voor ons gevoel 24 uur op de been. Na een flinke middagdut kunnen we er weer tegen.

Het was een fantastische reis, we hebben allemaal volop genoten.
Nu kunnen we nog nagenieten van alle foto’s die we gemaakt hebben.

Dag 14, Los Angeles (09-05-2008)

We hebben lekker uitgeslapen vandaag, alleen ging om 6.00 uur het brandalarm af. Nou je schrikt je eigen te barsten. Romy riep direct, mijn knuffels, ik moet mijn knuffels meenemen. Ik riep, de paspoorten die moeten mee! Gelukkig was er niets aan de hand, er zat zeker iemand stiekem te roken ofzo…

Het is bewolkt vandaag en het wordt zo’n 16 graden, best fris voor de tijd van het jaar!

Vandaag willen we nog naar Hollywood en Venice Beach. Onderweg naar Hollywood komen we Rode Drive tegen, nu parkeren we de auto en gaan er lopend overheen. De winkels zijn nu wel open, maar het is er nog steeds niet druk. Wel rijden er volgens Robbin allemaal “vette” auto’s. Als er een rode Ferrari stopt neemt Ronald er een paar foto’s van, de man die erin zit is nogal trots op zijn auto. Robbin mag tot zijn verbazing even achter het stuur zitten, hij wordt bijna net zo rood als de kleur van die Ferrari. De man blijkt arts te zijn en zegt tegen Robbin, dat als je maar hard genoeg studeert hij ook zo’n auto kan kopen! Om het verhaal compleet te maken start hij de auto nog even voor ons.

Daarna op weg naar Hollywood, het is nog een heel eind rijden, wat is LA toch groot!
Eenmaal aangekomen valt de Hollywood boulevard nogal tegen, het stelt allemaal niet zoveel meer voor, een beetje vergane glorie. Onze reisgids had hiervoor al gewaarschuwd. Alleen bij het Kodak Theater is volop leven in de brouwerij. Zo komen we Jack Sparrow, van The Pirates Of The Carabien tegen, ook de Hulk loopt hier rond. We zien nog een slechte versie van Elvis en Mickey Mouse. Er is wel een prachtig nieuw winkelcentrum naast het Mann’s Chinese Theater gebouwd, vanaf een brug heb je een mooi uitzicht over de berg met de beroemde letters: “Hollywood”. Voor de ingang van het Chinese Theater (zie foto's hieronder) liggen betontegels met voet-en handafdrukken van vele legendarische filmsterren, zoals Jack Nicholson, Al Pacino en Arnold Schwarzenegger.

Daarna rijden we via Sunset Blouevard terug richting de kust. Als we in de wijk Beverly Hills rijden, verandert de omgeving onmiddellijk. De wegen zijn beter, zien er schoner uit, veel meer begroeiing en natuurlijk kasten van huizen. Het is alweer een lange rit, met veel verkeer.
Eenmaal bij de kust aangekomen nemen we de verkeerde afslag (kan niet kaart lezen hé, want de navigatie doet het gewoon niet in LA!) en zitten zo weer op de Highway. Waren we bijna in Venice Beach en gaat het toch nog mis. Jammer maar helaas, we hebben toch nog iets van de kust gezien, maar niemand heeft zin om terug te rijden. We rijden richting ons hotel en halen onderweg nog een broodje Subway (snelweg).

Ronald en ik gaan de auto alvast naar het verhuurbedrijf terugbrengen, terwijl de kids nog gaan zwemmen. Morgenochtend worden met de hotelshuttle naar het vliegveld gebracht.
We moeten om 6.00 uur op het vliegveld zijn en om 8.20 uur gaan we vliegen, het zal een lange dag worden, zondag 11 mei om 8.30 uur komen we weer aan in Nederland.

Dag 13, San Diego – Los Angeles (08-05-2008)

Alle koffers weer gepakt en in de auto geladen, vandaag vertrekken we weer uit San Diego. Maar eerst willen we de ´USS Midway` bezoeken, een vliegdekschip dat nu als museum in de haven van San Diego ligt. Het schip is gebouwd in 1945 en was toen het grootste schip van de wereld, zelfs te groot om door het Panama-kanaal te varen. Gedurende zijn loopbaan heeft dit schip heel wat operaties geleid, waaronder de Vietnamese Oorlog in 1965. De laatste militaire operatie was als vlaggeschip in de Perzische Golf bij de luchtaanval van Irak in `Operatie Desert Storm`, in 1991. Sinds 2004 is het een museum, en heeft het sinds de opening al meer dan 2,5 miljoen bezoekers gehad.
Het is een gigantisch groot schip, de ruimtes waar de matrozen slapen en verblijven zijn juist weer erg klein. Moet je voorstellen met 4,5 duizend man op zo´n schip!
De officieren hebben natuurlijk meer ruimte dan de matrozen, maar het houdt nog niet over, ze hebben wel een aparte douche en toilet.
De kapitein heeft een luxe-suite, met aparte woon- en slaapkamer, een eigen douche, en een eigen kok met keuken. Ik vraag me alleen af waar dat 2-persoonsbed voor nodig is?!?

Boven op het dek staan een nog aantal vliegtuigen en helikopters, die de USS Midway als thuisbasis hadden. Door een gids worden we meegenomen naar de brug, en de navagatie-ruimte. Hij vertelt een leuk verhaal, want hij heeft zelf gevaren op dit schip.
Na een bezoek van zo´n 2,5 uur hebben we alles wel gezien.

We vertrekken richting Los Angeles, een ritje van 200 kilometer. Onderweg eten we nog een heerlijk broodje van Albertsons, de Amerikaanse Albert Heijn. Rond 5 uur komen we in Los Angeles, de cirkel is rond. We logeren in The Howard Johnson Hotel, vlakbij het vliegveld. Vanuit ons raam kunnen we zo de vliegtuigen zien landen.
Er is een zwembad in het hotel en de kids willen natuurlijk weer even zwemmen.
Wij relaxen op de kamer en gaan daarna nog even richting het strand. We zijn precies op tijd om de zonsondergang in LA te zien, wat gaat dat snel. Binnen 2 minuten is de zon achter de bergen verdwenen en vrijwel onmiddellijk wordt het donker!

Morgen helaas de laatste dag van onze reis.

Dag 12, San Diego (07-05-2008)

Vandaag was het weer een verrassing wat voor ontbijt we zouden krijgen. Je moest op een kaartje aangeven wat je wilde eten. Nou het viel nog niet tegen, voor je neus werden de pancakes en scrammbled eggs gebakken. Het was niet veel, maar we hadden zelf nog wat donuts “over” van gisteren.

Het wordt vandaag niet warm, zo’n 16 graden en bewolkt, maar later op de dag zou de zon gaan schijnen.

We worden met een busje van het hotel naar Sea-World gebracht. Heel handig, hij zet ons voor de deur af en om 18.00 uur komt hij ons weer ophalen.

Het is nog niet druk in het park als we aankomen. We gaan eerst naar de dolfijnen, want die kan je als eerste gaan voeren. De dolfijnen worden uit een ander bassin losgelaten en ze hebben al snel door wie de visjes heeft. De kids hebben allebei een bakje, dus ze krijgen volop de kans de dolfijnen te voeren en te aaien. Het is echt gaaf!!

Daarna zijn we naar de dolfijnenshow gegaan. Het blijft een mooi gezicht hoe hoog die beesten kunnen springen. Romy en ik zitten in de “soak-zone”, en na de eerste plons zijn we al aardig nat, we zijn maar een paar rijen hogerop gaan zitten.

Als deze show afgelopen is, is het tijd voor het hoogtepunt van de dag, de show “Believe” van de orka’s. De grootste ster is Shamu. Het is echt gaaf, wat ze die beesten geleerd hebben. De eerste 20 rijen is de “soak-zone”, daar gaan wij ver vandaan zitten. Want je wordt echt tot je onderbroek nat, als die beesten gaan “splashen”. Het publiek wordt door de verzorgers opgezweept om de orka’s te laten spetteren.
Ook wordt een verzorger door Shamu hoog in de lucht gegooid, om samen in het water te duiken. Het is spectaculair!!

Verder is er ook nog een zeeleeuwen en zee-otter show, “Clyde and Seamore’s Risky Rescue”. Het is een komische show waarbij een onderzeeboot het decor is. Vooral het zee-ottertje dat af en toe tevoorschijn komt is erg grappig.

Er is van alles te beleven op het gebied van vissen en de zee, en overal staat wel iemand van het park die tekst en uitleg geeft over de dieren. Zo is er nog “Forbidden Reef’, waar je zeeroggen kan aaien. Vooral Robbin vindt dit gaaf. “Wild Arctic Interaction”, hier verblijven de walrussen, pinguins, beluga walvissen en ijsberen.
Het seizoen is nog niet echt begonnen hier. Verschillende attracties zijn (nog) niet open, helaas.

’s Avonds eten we pizza in een “echt” restaurant.
Morgenochtend blijven we nog in San Diego.

Dag 11, San Diego ( 06-05-2008)

Vanmorgen na het ontbijt en een praatje met de general manager, vertrokken naar San Diego. Volgens de navigatie een rit van 600 kilometer!! Dat wordt een lange zit.




Onderweg zien we het landschap telkens weer veranderen. Op een gegeven moment rijden we door woestijnduinen, prachtig om te zien, met hier en daar een cactus.
We moeten nog een bergpas over, het lijkt wel of ze hier de rotsblokken van een grote hoogte naar beneden hebben gegooid, heel apart.

Onderweg worden we op de Highway 2x gecontroleerd. Een keer door de grenscoltrole van Californië met de vraag of we nog groente of fruit vanuit Holland met ons meegenomen hebben. Tuurlijk niet, veel te gezond! Daarna door de douane, ze zijn op zoek naar illegale Mexicanen. Gelukkig heeft Ronald zijn snor jaren geleden afgeschoren! Dus we mogen beide keren gewoon doorrijden.

Dit kwamen we onderweg nog tegen. De jeep hangt vast aan de camper!

Dan wordt alles ineens weer groen en rijden we in de mist. Tot 10 kilometer voor San Diego blijft het mistig, maar in de verte zien we het alweer opklaren.

San Diego is wel een stukje drukker dan Phoenix, overal komt het verkeer vandaan.
Als we bij ons hotel, Days Inn en Suites, aankomen is het nog maar 15 graden (Celsius).

Robbin gaat nog een poging wagen in het zwembad, maar is al snel weer terug. Het is toch wel een beetje koud en ongezellig in je eentje zwemmen.


Hierna gaan we ergens nog wat eten, en een beetje rondhangen in onze hotelkamer.

Morgen wachten de orka's en dolfijnen van Sea World op ons.

Dag 10, Phoenix – Scottsdale (05-05-2008)

Vanmorgen na het ontbijt zijn we bij het zwembad gebleven. Even lekker plonsen en relaxen. Er is ook een bubbelbad bij het zwembad, alleen dat water is kokend heet! Niet echt lekker bij een temperatuur van 25 graden.

’s Middags zijn we gaan shoppen, want het werd nu wel erg heet!
Via internet hadden we een adres van een Outlet Mall. Nou dat was een gigantisch winkelcentrum. We hebben dan ook nog even lekker onze slag kunnen slaan.

In de Food Corner hebben we wat gegeten, de kids broodje snelweg van Subway. En wij bij de Japanner, Suki Hana, Beef Teriyaki, met rijst en noedels. Heerlijk weer es wat anders dan friet en burgers.

Hierna zijn we bij een groot speelparadijs gaan minigolven en go-karten. Het was inmiddels donker, bewolkt en niet meer zo warm. Dus dat was goed te doen.
Nog even lekker wat gedronken en weer terug naar ons hotel.

In onze hotelkamer kwam ik erachter dat mijn zilveren ketting weg was, waarschijnlijk gestolen door de schoonmaakster. Stom van mij om hem daar achter te laten!!!
De general manager zou de volgende dag een onderzoek instellen, maar tot nu toe zonder resultaat. Dat wordt denk ik wel een verzekeringskwestie.

Dag 9, Clarkdale, Phoenix (04-05-2008)

Voor het ontbijt onze koffers weer ingepakt en in de auto geladen.
Hierna vertrokken we naar Clarkdale, waar we een ritje met een trein gaan maken. De “Verde Canyon Railroad”. Met deze trein rijden we dwars door de groene kloof heen, langs de groene rivier. Het uitzicht is werkelijk schitterend, en alleen de trein kan door deze kloof rijden, af en toe zie je aan de overkant van de rivier een huis. Of mensen die in de rivier aan het zwemmen zijn.

Ook zijn er prachtige wit-kop-zee arenden (bald eagle), die zijn toch wel nieuwsgierig naar ons en vliegen geregeld met de trein mee. Onderweg worden we door de gids, steeds gewezen op nesten van deze vogels. Ook wijst hij ons telkens op rotsformaties die een dier of iets dergelijks voor moeten stellen. Nou je moet een groot inbeeldingsvermogen hebben om dit te zien hoor!

De trein heeft ook open lucht wagons, waarvan je nog beter uitzicht hebt over de canyon.
We rijden met de trein naar een ranch genaamd Perkinsville, daar wordt de locomotief losgekoppeld en aan de andere kant van de trein gezet. Vervolgens gaan we dezelfde route weer terug. Perkinsville is ooit gebruikt als filmset voor een westernfilm, volgens mij zei de gids “How The West Went”. Ik had er nog nooit van gehoord.

Na een ritje van 4 uur is het tijd geworden richting Phoenix te rijden. In Scottsdale, een buitenwijk van Phoenix, hebben we gisteren al een hotel geboekt, dus we zetten het adres in de navigatie en karren maar. Het hotel is dan ook zo gevonden.

De temperatuur in Phoenix is beduidend hoger dan we de afgelopen dagen gewend zijn. Als we rond 7 uur aankomen is het nog steeds zo’n 28 graden! De kids willen natuurlijk direct een duik in zwembad nemen, gelijk hebben ze. Wij gaan nog wat drinken in de bar, en raken aan de praat met een plaatselijke bewoner. Deze man geeft ons allerlei tips over de bezienswaardigen van deze stad. Dus nu weten we een beetje wat we morgen kunnen gaan doen.

Reactie op jullie berichtjes

Hallo allemaal,

Wij vinden jullie reacties allemaal heel erg leuk. Ga zo door!
We vinden het ook leuk op de hoogte gehouden te worden van het weer, hé Bert Paulusma.
En Carla die ook nog naar Las Vegas gaat, en alvast vakantiekriebels krijgt.
Enne Jaap en Ans, ik denk dat we zeker nog veel te vertellen hebben thuis. We hebben nu al 500 foto's gemaakt, dus we hebben ook nog wel wat te laten zien.
Opa en Oma vele kusjes van de kids (en van ons natuurlijk ook!).

Tot bloggers.

Dag 8, Flagstaff, Arizona (03-05-2008)

Vandaag zou dan een soort van rustdag moeten worden!
We willen toch eigenlijk wel iets gaan zien in de omgeving en gaan naar alweer een Nationaal Park. Dit keer de Sunset Crater Volcano National Monument en Wupatki National Monument. Vanuit Flagstaff ongeveer 45 minuten rijden.





De Sunset Crater Volcano is gevormd in 1064 door een krachtige vulkaanuitbarsting die 120 meter diepe krater en een kegel die 300 meter boven het omringende lavaveld oprijst. Hij heeft zijn naam te danken aan de gekleurde top van oranje en rood. Er loopt een kort wandelpad door het assige landschap vol grillige lavastolsels.



Met de auto rijden we verder naar het Wupatki National Monument. Het is een van oorsprong 12de eeuws indiaans dorp, Wupatki-pueblo. Het complex was eens 4 verdiepingen hoog en telde 100 kamers, waar meer dan 100 Sinagua (indiaans volk) woonden. Zij kwamen hier wonen na de vulkaanuitbarsting van 1064. De indianen ontdekte dat de vulkanische as de aarde vruchtbaar had gemaakt en dus geschikt voor bebouwing. Ze verlieten dit gebied weer rond de 13de eeuw en niemand weet waarom.
Ook hier loopt een kort wandelpad rondom de pueblo.

’s Middags gaan we nog even langs een Mall (winkelcentrum), om nog wat kleding te scoren. In de “Foodcorner” nemen we gelijk een broodje “snelweg”, zoals Robbin dat altijd noemt, bij Subway. Romy neemt Lasagne bij de Italiaan ernaast.

Onderweg zien we nog een bandweerkazerne, waarvan de deuren open staan. Natuurlijk willen de mannen even gaan kijken. We worden door een vriendelijke brandweerman ontvangen. Ze hebben hier 2 ladderwagens, waarvan er één nog maar net in de kazerne past. Verder hebben ze nog een voertuig om bosbranden mee te bestrijden.

Eenmaal terug in onze hotelkamer gaan we es even lekker relaxen. Beetje lezen, gamen en computeren. De kids en Ronald nemen nog een duik in het zwembad.

In vergelijking met de vorige dagen was dit toch een rustig dagje!?

Dag 7, Grand Canyon Arizona (02-05-2008)

Na een goed ontbijt in ons hotel, vertrokken we al vroeg richting de Grand Canyon. Met een bus werden van naar de verschillende uitkijkpunten gebracht. Wat een overweldigend uitzicht. De canyon is 446 km lang, gemiddeld 16 km breed en 1500 meter diep. Vandaag hebben we een uitzicht van meer dan 100 kilometer! De kloof is gevormd in een periode van 6 miljoen jaar (!) door de Colorado River.
Het Grand Canyon National park staat sinds 1919 op de Werelderfgoedlijst, nadat voormalig president Theodore Roosevelt het had bezocht.

Met de auto rijden we langs de overige uitkijkpunten. Telkens zie je weer nieuwe kleuren en kloven. Ook de rivier kun je af en toe zien, sinds kort hebben ze er weer water in laten lopen.
Met een verrekijker zien we mensen beneden bij de rivier lopen, lijkt me echt gaaf, maar niet iets voor mij, met mijn hoogtevrees.

Het laatste uitkijkpunt is de Desert View, door deze desert zijn wij aan komen rijden, het is een adembenemend landschap van hieruit gezien.

We zagen in de verte nog enkele Californische Condors vliegen. Deze vogel heeft een spanwijdte van 2,7 meter en is de grootste vogel van Amerika.

Nadat we alle uitkijkpunten gezien hadden reden we richting Flagstaff. We willen daar 2 nachten blijven. Na een autorit van zo’n 2 uur komen hier aan en vinden een Holiday Inn Express Hotel.

Flagstaff is echt een gezellig stadje, met een klein oud historisch centrum. Het is volgens onze reisgids één van de mooiste plaatsen van de regio. Het ligt tussen de dennenbossen van de “San Francisco Peaks” in Noord-Arizona. Een wintersportplaats, en zelfs nu ligt er nog sneeuw op deze bergen. Deze bergen vormen een mooie achtergrond voor het western-stadje.

‘s Avonds gaan we in het Weatherford Hotel iets eten. Het hotel is beroemd om zijn veranda van twee verdiepingen en zijn zonnekamer. Het eten is echt heerlijk. Robbin heeft een steak die werkelijk superzacht is, Ronald en ik spare-ribs die heerlijk gekruid zijn en Romy heeft een klein (na ja klein, dat woord kennen ze hier eigenlijk niet) tacootje met heerlijke kip, sla en tomaten.

Op het bed van onze hotelkamer ligt een papier over de het treinspoor dat achter ons hotel ligt. En dat de treinen 24 uur per dagen rijden om goederen te vervoeren. Het is wettelijk verplicht dat ze bij iedere spoorwegovergang toeteren!! En achter ons hotel liggen 2 spoorwegovergangen. Dus je begrijpt dat wij daar last van kunnen hebben. Nou bij de receptie zijn hiertegen oordopjes te verkrijgen. Gelukkig hadden we die zelf al meegenomen.

Het was weer een inspannende dag en we besluiten het morgen iets rustiger aan te doen.
Es kijken of dat gaat lukken?!


Flagstaff by night.

Dag 6, Bryce Canyon National Park, Utah (01-05-2008)

We hebben heerlijk geslapen in Panguitch, het was er wel erg koud, deze nacht had het gevroren! Ronald en Monique zijn even naar de plaatselijke supermarkt gereden om eten voor ons ontbijt te halen. Bananen, donuts en smooties, een heerlijk ontbijt volgens de cassiere.

Na het ontbijt vertrokken we naar de Bryce Canyon. Onderweg kleuren de rotsen al rood, oranje en roze en zie je hoe de erosie heeft toegeslagen. Het ziet er prachtig uit!
De Bryce is hooggelegen en kent toppen van 2400 tot 2700 meter. Er loopt een route van 30 kilometer langs de rand van het Paunsauguntplateau. Onderweg kan je steeds uitstappen om van het schitterende uitzicht te genieten. Elke stop heeft weer een ander uitzicht.

Er is onder andere een stop `Natural Bridge` (zie foto). Eigenlijk is het een natuurlijke boog en geen brug. Hij werd niet door een rivier gevormd, maar door wind, regen en ijs.

Het`Bryce Amphitheater` is het populairste uitzicht van het park (zie foto). Het is een netwerk van pilaren en kloven.

Voordat we de Bryce verlaten eten we het restant van ons ontbijt op. We willen nu richting de Grand Canyon gaan rijden.

Ook dit is weer een schitterende autorit. We rijden door een bos Kaibab National Forest. Een rit van zeker wel 40 kilometer waar we werkelijk geen kip tegenkomen. Eenmaal dit bos verlaten kijken we uit over een geweldig groot dal, met op de achtergrond weer van die prachtige rood gekleurde rotsen. Het houd maar niet op, alles is prachtig hier.
In het dal wonen sporadisch wat indianen, die allerlei indanenspulletjes proberen te verkopen. Dit is eigenlijk alles wat we tegenkomen en af en toe een benzine-station. Je moet er niet aan denken hier zonder benzine te komen staan.

De hele rit naar de Grand Canyon neemt zo´n 5 uur in beslag, 450 kilometer. We komen toch wel wat vermoeid in de Canyon aan en proberen een kamer te bemachtigen in het park. Deze blijken best wel prijzig te zijn. Dan nog maar even verder zoeken. Maar ook de hotels buiten het park vragen dezelfde prijzen. Zouden ze dit afgesproken hebben onderling?
Dus we boeken een nacht in het Quality Inn met ontbijt en gratis internet!

Dag 5 Zion National Park, Utah (30-04-2008)

Omdat we nu al aan het inlopen zijn op ons reisschema, besluiten we vandaag naar het “Zion National Park” te gaan. Het is een pittige autorit vanuit Las Vegas, zeker 5 uur rijden! Maar de omgeving wordt steeds mooier en ruiger. En we gaan steeds hoger, ook de temperatuur zakt hierdoor aardig. Het waaide nogal hard de afgelopen 2 dagen, en hierboven merk je dat goed.
Onderweg gestopt voor de lunch, heerlijke broodjes met veel sla en beleg erop. Weer es wat anders dan bij de “Mac”. Wel erg gezond hoor!

Aangekomen bij het Zion Park blijkt het wel ineens een uur later te zijn! Maar we hebben nog voldoende tijd om het park te bezichtigen. De omgeving ziet er vanaf het bezoekscentrum al geweldig uit. Met een shuttle-bus wordt je naar diverse stopplaatsen gebracht. Vandaar kun je wandelingen maken. Wij nemen de laatste en de meest populaire stop, die je tot ver in de kloof brengt, maar toch makkelijk toegankelijk. Niet te ver en niette hoog (we hebben al genoeg gelopen de afgelopen 2 dagen).

Het is werkelijk schitterend, het kabbelende water van de “Virgin” rivier beneden en hoog boven je de rotsen. Je ziet nu goed hoe deze rivier de kloof “gemaakt” heeft. De rotsen en het zand waarover we lopen is oranje/rood van kleur. Zo ook de witte schoenen van Romy!

Eenmaal terug bij onze auto lijkt er wel een storm losgebarsten, zo hard waait het.

We gaan nu via een bergpas “Mountain Carmel” richting Bryce Canyon. Het is een prachtige route, met haarspeldbochten en we zien de temperatuur weer verder dalen. Het decor waarin we rijden lijkt erg veel op een western film, het lijkt net niet echt, zo mooi!!!!

Eenmaal over deze pas is het nog een heel eind naar de Bryce. In het plaatsje Panguitch vinden we een motel. Iets anders dan ons hotel in Las Vegas, maar wel netjes en schoon. Het gehucht is niet meer dan een kruising, met een benzinestation, snackbar en supermarkt. Verder is het verlaten, een soort spookstad.